Eind augustus zijn we in Ter Apel om de mensen achter de opvangcrisis een gezicht te geven. Dat voelt dubbel, zeker met het idee dat wij aan het eind van de dag weer inpakken en huiswaarts gaan. Toch moeten we hier zijn, want deze mensen horen thuis in Museum of Humanity, verdienen waardigheid en moeten gezien worden.

Uqba | 1990

“Kijk, dat is mijn zoon Adb al Rahman, die met die mooie krullenbos. Drie dagen geleden zag ik hem voor het eerst, nadat hij met m’n vrouw en dochter Maria vanuit Syrië naar Ter Apel was gereisd. Ik woon hier al wat langer en heb een status. Nu hopen we dat mijn gezin snel bij mij in het azc in Assen mag komen wonen. Mijn vrouw reisde via Iran naar Nederland. Bij aankomst werd ze gevangengezet en ze moest haar paspoort inleveren. Toch houd ik goede hoop dat Nederland zich van z’n goede kant laat zien. Ik vind het wel spannend: wat is het ware gezicht van Nederland?”

Uqba is vader van Maria en Adb al Rahman.

Aby * (20) leeft van dag tot dag.

“Ik kan niet herkenbaar in beeld. Als verkeerde mensen ontdekken dat ik hier in Ter Apel ben, kan dat heel gevaarlijk voor me zijn. Sorry dat ik daar weinig over kan vertellen. Ik durf het gewoon niet. Wel mag je weten dat de reis hiernaartoe heel traumatisch was. Voor mij en mijn dochter, ik ben jong moeder geworden, hoop ik dat we in Nederland mogen blijven en dat we ons vrij en veilig zullen voelen. Nu al ben ik blij met de vrienden die ik hier in Ter Apel heb gemaakt. Dat geeft me steun. Ik leef van dag tot dag."

* Aby is niet haar echte naam.