De transitie van Bart
Bart is transgender en schrijft voor Museum of Humanity blogs over zijn transitie. Hoe voelt het om in het verkeerde lichaam te zitten? Wat komt er allemaal bij een transitie kijken? En hoe reageert de omgeving?
Blog 2 - september 2023
Bart zit inmiddels bijna een jaar in het traject van transitie. In deze blog vertelt hij over een ‘magisch’ briefje en de start van de behandeling.
“Voor de buitenwereld kan het misschien lijken dat je ‘even’ in transitie gaat en dat het heel snel gaat met alle medicatie en operaties, maar de werkelijkheid is heel anders. Ik heb al een wachttijd van meer dan drie jaar achter de rug. Met eindeloos veel telefoontjes, mailtjes, gesprekken en het verwerken van veel informatie over het traject.
Op 10 oktober 2022 krijg ik dan eindelijk het ‘magische’ papiertje met daarop het recept voor de testosteronblockers en de oestrogeentabletten. Ik kan aan mijn transitie beginnen! In het ziekenhuis zegt de endocrinoloog meelevend: ‘Daar heb je dus zo lang op moeten wachten.’ Ik kijk naar het briefje en zeg vrij droog: ‘Ja, dat is eigenlijk wel zo’.
Ik merk dat ik heel nuchter reageer op deze mijlpaal, eigenlijk zoals ik altijd ben: down to earth. Geen tranen of een gigantisch gevoel van opluchting. Natuurlijk ben ik heel blij, maar het voelt allemaal wat onwerkelijk. In mijn hoofd ben al veel verder. Ik heb dit papiertje alleen nodig om eindelijk te kunnen doorgaan; een wit vel met wat gegevens van de praktijk, van mij, de endocrinoloog, een recept en daaronder een handtekening. Niks magisch aan, maar wel een papier met grote betekenis voor mijn toekomst.
Diezelfde dag nog ga ik naar de apotheek. Een beetje aarzelend, want ik weet dat dit geen recept is dat dagelijks voorkomt. De medicatie zegt wat dat betreft wel genoeg over welke medische kwestie dit gaat. Maar twee minuten later sta ik alweer buiten. Ik kan de spullen de volgende dag al ophalen. Zo snel kan het dus gaan!
Het lijkt een normale doordeweekse werkdag: 11 oktober 2022, toepasselijk genoeg internationale Coming Out Day. Op m’n werk vragen collega’s of ik niet al zenuwachtig ben voor vanavond als ik met het traject begin en inderdaad voel ik in de loop van de dag een gezonde spanning opkomen.
's Middags stuurt mijn man Wim een berichtje: hij heeft de medicatie opgehaald en alles klopt, gelukkig. Om te voorkomen dat er iets fout gaat, verdiept hij zich ook meteen in het goed zetten van de spuit met testosteronblockers. Daar heb ik alle vertrouwen in, want hij is verpleegkundige en weet als geen ander dat elk middel een andere structuur en dikte heeft. Ja, een goede voorbereiding is halve werk.
Als de werkdag erop zit, haal ik onderweg naar huis nog wat boodschappen. Voordat we beginnen kijken we na het eten eerst nog wat tv. Wim kijkt wat de beste plek is voor de injectie en dat blijkt mijn been te zijn. Ik vind alles prima. Daarna schudt hij de injectievloeistof bij het witte poeder van de testosteronblockers tot het een melkachtige structuur heeft.
Aan mij de taak om ontspannen te blijven als hij de naald in mijn been doet. Om te voorkomen dat het pijn gaat doen, drukt hij de vrij dikke vloeistof er langzaam doorheen. Zodra de spuit leeg is, haalt hij de naald eruit. Nog even wrijft hij over de plek van de injectie en klaar is kees
Op het moment dat ik de eerste voorgeschreven hormoontablet inneem, realiseer ik me dat er een nieuwe periode in mijn leven is gestart. Ik voel me opgelucht: mijn transitie gaat nu echt beginnen! Blij stuur ik nog wat berichten naar mijn vrienden en ouders, die lief reageren. Dan ga ik naar bed, klaar voor de toekomst.”
Blog 1 - augustus 2022
In 2013 werd ik gevraagd om als dragqueen op de foto te gaan voor Museum of Humanity. Ik ging met een blonde pruik, paarse wimpers en felle make-up op de foto. Tegelijkertijd worstelde ik innerlijk met mijzelf. Ik viel openlijk op het mannelijke geslacht, maar dit voelde toch niet voor honderd procent bij me passen. Een jaar eerder had ik namelijk ontdekt dat ik transgender ben, ofwel dat ik in het verkeerde lichaam ben geboren.
Met deze gedachte heb ik destijds weinig gedaan, behalve dat ik veel nadacht en zelfonderzoek deed naar transgenderisme en naar alles wat erbij komt kijken. Deze gevoelens werden ook minder toen ik mijn man Wim leerde kennen. Hij gaf me zoveel liefde dat ik dit wegdrukte naar de achtergrond, terwijl het wel altijd bleef hangen – zelfs toen we elkaar in 2017 het jawoord gaven.
Ik zat in een enorme tweestrijd, maar kwam er uiteindelijk in mei 2019 voor uit. Daarna heb ik me aangemeld bij VUmc om te starten met mijn transitie. Sinds die tijd probeer ik zoveel mogelijk van mijn familie, vrienden en collega's erbij te betrekken en de situatie openlijk te bespreken.
In 2021 ging opeens de telefoon. Ruben belde en vertelde over een project voor Aidsfonds. Hij wilde hier heel graag de foto van mij uit 2013 voor gebruiken. Ik stemde toe en gaf een korte update hoe het nu met me ging en waar ik mee bezig was. Daarna volgde een nieuwe ontmoeting en liet ik me opnieuw door Ruben fotograferen, met de belofte dat ik hem op de hoogte zal houden van de vorderingen in mijn transitie. Af en toe zal ik hier een nieuw verhaal schrijven.
Je kunt Bart ook volgen op Instagram!
