Fairouz trok voor deze foto haar mooiste kleding aan. Ook voor drie van haar kinderen, die ze in 2017 in het door oorlog verscheurde Syrië moest achterlaten. Ze heeft ze sindsdien niet meer kunnen omarmen.

De burgeroorlog in Syrië woedt in volle hevigheid als Fairouz’ man, zoon en een van haar dochters de gevaarlijke oversteek over de Middellandse Zee maken. Ze komen heelhuids in Europa aan en reizen door naar Nederland. “Na anderhalf jaar kreeg ik ook een visum, maar drie van mijn kinderen helaas niet”, vertelt Fairouz. “Zij zijn meerderjarig en daarom mochten ze niet mee, terwijl het voor mij als moeder natuurlijk niets uitmaakt of ze nul, tien of dertig zijn.”

Videobellen
Fairouz belandt in Krommenie en probeert met appen en videobellen haar ooit zo gewone gezinsleven in stand te houden. Dat lukt niet. “Tót de oorlog woonden we als een hecht gezin bij elkaar in één huis in Damascus. Nu wonen we in vier verschillende landen. Het gemis is soms ondragelijk.”

Nieuwkomers
De tranen komen onvermijdelijk als ze over haar gezin en de oorlog praat. Des te specialer is haar enorme veerkracht. “Ik wil verder, al is dat bijna onmogelijk! Desondanks blijf ik hopen op en bidden voor betere tijden. In de tussentijd integreer ik hier en doe ik mijn best om de taal en cultuur te begrijpen. Ook zet ik me als vrijwilliger in voor nieuwkomers. Zo kan ik mensen warmte en aandacht geven, want dat krijgt niet iedereen. Ik vind dat ieder mens daar recht op heeft.”

Fairouz’ wieg stond in Libanon. Ze groeide op in Koeweit, maar toen de Golfoorlog daar in 1990 uitbrak moest ze met haar jonge gezin vluchten.