Vol trots trekt Tamador het kleedje over de kinderwagen weg. Daar ligt ze dan: Elin. Een prachtig meisje van amper een maand oud. Voorzichtig doet ze één oogje open als haar moeder teder over haar zachte wangetje aait. Elin is een baby uit duizenden. Aandoenlijk en kwetsbaar. Maar… ze is geboren in Ter Apel, in het epicentrum van de Nederlandse opvangcrisis. Wat een ontvangst op de wereld!

Elin weet gelukkig nog van niets. Ook niet dat ze in de buik van haar moeder uit het onveilige Saoedi-Arabië is gevlucht, dat haar vader daar alleen achterbleef, en al helemaal niet over de trauma’s die het gezin meemaakte in hun vaderland Syrië.

Vlak voor haar geboorte sloten moeder en haar oudere zus Alma achteraan de rij voor het aanmeldcentrum, hier in het Groningse Ter Apel. Gelukkig kreeg Tamador direct alle hulp om veilig te bevallen en kwam Elin zonder complicaties ter wereld. Daar is haar moeder dankbaar voor, al zal het hun asielprocedure niet versnellen.

Terwijl Elin slaapt, lijkt de chaos op het terrein voor het aanmeldcentrum compleet. Het meisje heeft geen weet van al die mensen die noodgedwongen buiten slapen vanwege politieke onwil en een falend asielbeleid in het land waar ze het levenslicht zag.

Zou ze over de rand van de kinderwagen kijken, dan zou ze op het terrein overal groepjes mensen zien zitten of liggen, met her en der provisorische tentjes, vaak niet meer dan rond bomen gevouwen bouwzeilen. Ook zou Elin plukjes kinderen zien spelen met elkaar, met krijt en met een bal. En die moeder, die al de hele dag met haar hele hebben en houden op een kleed onder een boom zit – alles vies door het stof.

Terwijl haar moeder kletst met andere vrouwen en haar zus Alma om de wagen dartelt, slaapt Elin onverstoorbaar door. Waar ze dat doet, maakt haar nu nog niet veel uit. Nee, nu inderdaad niet, maar dat zal niet lang meer duren. Want hoewel het wachten op een verblijfsvergunning voor mensen op de vlucht tergend lang duurt, vliegt de tijd.

Voor je het weet kan Elin zichzelf wél optrekken op aan de rand van de wagen en kijkt ze de wijde wereld in. Maar is dat dan nog steeds dit overvolle aanmeldcentrum met uitzicht op een doorgaande tachtigkilometerweg en de Groningse velden? En waar gaat ze straks haar eerste stapjes zetten? Is dat ook hier of inmiddels in een azc? Of wat denk je van school? Is haar vader hier dan eigenlijk al om haar op de eerste dag te brengen? Of zit de procedure muurvast?

Grote vragen die niet passen bij een onschuldige baby. Het enige wat je Elin kunt toewensen, is dat ze snel een normaal leven mag leiden, in een normaal huis met een normaal bed. Zodat ze heerlijk onbezorgd kan slapen om daarna de wereld te ontdekken. Slaap zacht, Elin!