“Kijk, dat is mijn zoon Adb al Rahman, dat ventje met die mooie krullenbos. Drie dagen geleden zag ik hem voor het eerst, nadat hij met m’n vrouw en dochter Maria vanuit Syrië naar Ter Apel was gereisd. Ik woon hier al wat langer en heb een status. Nu hopen we dat mijn gezin snel bij mij in het azc mag komen wonen. Veel hoop daarop heb ik trouwens niet, want ik weet natuurlijk ook dat we een van duizenden gezinnen zijn die in Nederland een toekomst willen opbouwen.

Ook maak ik me grote zorgen om mijn vrouw. Ze lijdt aan een zenuwziekte en heeft goede medische zorg nodig. Nu zit ze hier al de hele dag op de grond in het stof. Dat gun je niemand. Mijn vrouw reisde via Iran naar Nederland. Bij aankomst werd ze gevangengezet en ze moest haar paspoort inleveren. Toch houd ik goede hoop dat Nederland zich van z’n goede kant laat zien.”

Lees hier meer verhalen uit Ter Apel